Δεν ξέρω τι είναι το testimonial, αλλά …φαντάζομαι από τα Αγγλικά που ξέρω πως το ύφος αυτής της μαρτυρίας μπορεί να είναι ελεύθερο, προσωπικό, εξομολογητικό …Και ακριβώς αυτό σκοπεύω να κάνω: να μοιραστώ μαζί σας χωρίς περιστροφές και με κατάθεση ψυχής όσα έζησα φέρνοντας στον κόσμο τη μονάκριβή μου Παυλίνα-Μαρία.
28 Ιουλίου 2016. Ξημερώματα 2 η ώρα σπάνε τα νερά. Στις 4 είμαστε ήδη στο νοσοκομείο. Είναι το πρώτο μου και η διαστολή μου ούτε στα 2 εκατοστά…Μέχρι τις 7-8 το πρωί που έρχεται ο γιατρός μου παραμένει τόση…
Δεν μπορώ να πω πως πονάω. Ακούω café del Mar συνεχώς, η ατμόσφαιρα είναι ευχάριστη, χαλαρή, φιλική…Ο γιατρός μας κάνει αστεία, βαριέται να περιμένει, πάει για καφέ, έρχεται, ξαναφεύγει κι εγώ σκέφτομαι τους “απέξω” και τους στέλνω κρυφά βίντεο με χαμόγελα και τη διαβεβαίωση πως είμαι μια χαρά! Ο σύζυγός μου στο πλάι μου, πάντα.
Κάπου μέσα σε αυτό το κλίμα εμφανίζεται και η Ρούλα.
Μία φίλη που με σύστησε στον γιατρό μου είπε πως με τη Ρούλα κάθε τοκετός της ήταν διαφορετικός. Η Ρούλα το έκανε αυτό…
Με είχε πιάσει από την αμηχανία και την αγωνία μου πολυλογία…Μιλούσα ακατάπαυστα και εκείνη καθόταν ήρεμη απέναντί μου και άκουγε. Προσπάθησα να της πω κάποια πράγματα για μένα, να δει ποια είμαι, πώς σκέφτομαι, τι νιώθω, να με βοηθήσει…Μάλλον “έπιασε” γιατί αποδείχτηκε πως η Ρούλα τελικά μου έδωσε το στυλ του τοκετού που μου ταίριαζε, χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα , χωρίς να το έχω καν ονειρευτεί ή ακούσει ότι υπάρχει…Τον τοκετό μέσα από την προσευχή. Για μένα αυτό ήταν. Γέννησα …με προσευχή.
Αφού η διαστολή μου παρέμενε μικρή και οι ώρες περνούσαν,έκατσα στην μπάλα του Pilates για αναπηδήσεις μήπως και κατέβει η μπουμπού. Ύστερα από αρκετή ώρα άρχισα να νιώθω κάτι σαν ένα πόνο να “πηγαινοέρχεται” και με έκοψε κρύος ιδρώτας. Ζήτησα αμέσως να ανέβω πάλι στο κρεβάτι. Είχα αρχίσει να νιώθω πόνο…
Το δήλωσα λοιπόν. Ορθά κοφτά τους το είπα. “Νιώθω πόνο” . Και με άκουσαν δύο ζευγάρια αφτιά, του άντρα μου και της Ρούλας. Τότε ξεκίνησαν όλα…
“Τι άκουσες από αυτό που είπε η Δέσποινα;” τον ρώτησε η Ρούλα. “Άκουσα πως πονάει” απάντησε ξεκάθαρα και σίγουρα ο Πάνος. “Μήπως έκρυβε και κάτι άλλο αυτό που είπε;”. “Όχι. Δήλωσε απλά πως πονάει”. “Εσύ τι λες, Δέσποινα;”. “Εγώ λέω πως είχε και φόβο μέσα της αυτή η δήλωση…”, βιάστηκα να προσθέσω γιατί ε, τσάμπα πήγαν τα δέκα χρόνια ψυχόδραμα; Μια επαφή με το μέσα μας την έχουμε!
-Φοβάσαι, λοιπόν.
-Ναι.
-Κλείσε τα μάτια και πες μου. Τι φοβάσαι;
-Είναι απλό. Φοβάμαι τον θάνατο.
-Δηλαδή ο πόνος συνδέεται για σένα με τον θάνατο;
-Ναι.
-Και πώς γίνεται αυτό;
-Ο πόνος φέρνει θάνατο και ο θάνατος φέρνει πόνο.
Παίζαμε σε ωραία χωράφια για μένα. Ένιωθα οικεία με αυτή τη συζήτηση. Άλλωστε αυτό το θέμα, του θανάτου, το διαπραγματεύομαι από δεκατεσσάρων χρονών από τότε που έχασα τον πατέρα μου.
Είχα ήδη ξεχάσει πως πονούσα με αυτή τη συζήτηση. Και η Ρούλα φρόντιζε να μου θυμίζει να έχω τα μάτια κλειστά για να επικοινωνώ καλύτερα με το υποσυνείδητό μου, όπως έλεγε.
-Θέλεις τώρα να προσπαθήσουμε να το αλλάξουμε αυτό; Να αντιστρέψουμε δηλαδή αυτή τη δήλωση, ότι ο πόνος φέρνει θάνατο και να κάνουμε τον πόνο να φέρει χαρά.
– Πώς γίνεται αυτό; Ρώτησα με έκπληξη και δυσπιστία.
-Πάντα με κλειστά τα μάτια θέλω να σκεφτείς πως ο τοκετός φέρνει τη ζωή, γιατί θα γεννήσεις το παιδί σου. Επανάλαβε μετά από μένα…
Δεν τα θυμάμαι καλά τα λόγια. Ήταν μια προσευχή –μου είπε. Μια προσευχή που αν θα ήθελα θα μπορούσε να μου τη μάθει να τη λέω κι εγώ στην κόρη μου να τη βοηθάω. Αφού πήρε την άδειά μου έκλεισε κι εκείνη τα μάτια της και συγκεντρώθηκε πολύ στον εαυτό της, στον εαυτό μου, στο “μαζί” μας. Και αυτό που ένιωσα ήταν να με βοηθάει όμορφα με τη σκέψη της να είμαι συγκεντρωμένη στο καλό κομμάτι του τοκετού μου, στη ζωή, μακριά από τον θάνατο που φοβόμουν.
Η άρνηση είχε γίνει κατάφαση. Η πρόταση που επαναλαμβάναμε ήταν ακριβώς το αντίστροφο από αυτό που εγώ είχα με φόβο δηλώσει…
Κάθε φορά που ερχόταν οι ωδίνες, που όλο και μεγάλωναν, η Ρούλα μου ζητούσε να κλείσω τα μάτια και να φανταστώ κάτι που ήταν κοντά στον Θεό, για μένα, όπως π.χ. ένα ηλιοβασίλεμα. Κι εγώ έκλεινα τα μάτια, έβλεπα, ένιωθα , μύριζα, χόρευα, στροβιλιζόμουν μέσα στα πέταλα μιας ασπροκίτρινης plumeria και κάπως έτσι οι ωδίνες έφευγαν, έχοντας τον Πάνο να μου σφίγγει γερά το αριστερό χέρι και τη Ρούλα το δεξί πάνω στο κρεβάτι…
Μη με ρωτήσετε πώς σκέφτηκα την plumeria. Ούτε το όνομά της δεν ήξερα μέχρι που το αναζήτησα μέρες μετά τον τοκετό. Κινέζικο γιασεμί μου το είχε συστήσει μια φίλη στην Πάτμο που είχαμε πάει το Πάσχα και μας ξενάγησε στην όμορφη ταράτσα της δίπλα στη θάλασσα. Το άρωμά της με είχε μαγέψει και η φίλη μου μου έδωσε δυο τρία ανθάκια και πήρα μαζί μου στο ξενοδοχείο. Δε χόρταινα να τα μυρίζω! Πέντε μηνών έγκυος στο ιερό νησί της Πάτμου η plumeria έντυσε σχεδόν μυσταγωγικά την Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών και τελικά της Ανάστασης του Κυρίου και Θεού μας.
Εκείνη, λοιπόν, την ώρα με έναν μαγικό τρόπο αυτό το κομψό, ταπεινό άνθος πρόβαλλε στην οθόνη του μυαλού μου και γύριζε γύρω γύρω σαν να το κρατούσα από τον μίσχο του και να το παίζω ενώ ταυτόχρονα με ρούφαγε μέσα στην τρυπούλα του από κει που βγαίνει το μεθυστικό του άρωμα κι έτσι η ωδίνη του τοκετού έγινε μια απλή δίνη…δίνη χορευτική, μοσχοβολιστή, λυτρωτική…Να με ρουφάει μέσα του κι εγώ να στριφογυρίζω όπως το σπιράλ στα τετράδια στα χέρια μαθητών που “ξεκοκάλισαν” το καημένο το τετράδιο. Έτσι στροβιλιζόμουν κι εγώ, η τοσοδούλα, και χανόμουν μέσα στο μίσχο, στη μαγική τρυπούλα…
Τώρα που τα γράφω αυτά μου έρχεται μια εικόνα…σαν αυτή η τρύπα να είναι και η δική μου μήτρα, η μήτρα της μάνας μου, η μήτρα του Θεού και Πατέρα μας…
Για καιρό αυτή η αίσθηση και η όλη εμπειρία ήταν τόσο δυνατή στη μνήμη μου, με κατέκλυζε… Ήταν πέρα και πάνω από μένα, μου φαινόταν απίστευτο που τα είχα ζήσει εγώ όλα αυτά. Δεν ήξερα καν πως γίνονται τέτοια πράγματα, όλοι λένε πως οι πόνοι της γέννας είναι οι πιο μεγάλοι…όχι για μένα. Όταν με ρώτησε μια φίλη μου αν πονάει ο τοκετός σαν τον κολικό, της είπα πως ο κολικός είναι χειρότερος, πιο δυνατός πόνος, ίσως επειδή είναι ένας άρρωστος πόνος, ενώ η γέννα είναι ζωή, δημιουργία, χαρά…Κι εγώ τελικά έτσι τη βίωσα.
Περιγράφοντας, λοιπόν, αυτή την δίνη στο λουλουδάκι, μια “ψαγμένη” φίλη μου είπε πως σπιράλ είναι και το DNA μας και κάτι για την ένωσή μας με το Θεό, αλλά δεν το κατάλαβα….Σημασία έχει όμως πως το έζησα.
Σημειωτέον, δεν έχω διαβάσει τέτοια βιβλία ποτέ, ούτε κάνω διαλογισμό, γιόγκα κλπ.
Επιστρέφοντας εκεί, σε εκείνες τις ώρες των ωδίνων, κάθε φορά που ερχόταν μια ωδίνη με την προτροπή της Ρούλας έκλεινα τα μάτια και χανόμουν στην plumeria. Πόνο πόνο δεν προλάβαινα να νιώσω. Μόλις ερχόταν έκλεινα τα μάτια, έσφιγγα τα χέρια και οραματιζόμουν. Μέχρι που έφευγε και χαλάρωνα και πάλι από την αρχή …σε λίγο.
Κάποια στιγμή μου ανακοίνωσαν πως είχα φτάσει στο maximum του πόνου και έπρεπε να αποφασίσω αν θα κάνω αναισθησία ή όχι. Από την αρχή δεν επιθυμούσα να κάνω αναισθησία. Δεν ήθελα να μολύνω το σώμα του παιδιού μου και το δικό μου με δηλητήριο. Χάρηκα λοιπόν πολύ και εντυπωσιάστηκα που ο πόνος ήταν μόνον αυτός! Και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές μου φαίνεται αδιανόητο πόσο λίγος μου είχε φανεί ο πόνος, μα είναι πέρα για πέρα αλήθεια…Ακόμα να το χωνέψω!
-Σίγουρα είναι αυτό το μέγιστο, Ρούλα μου; Δε θα πονέσω άλλο; ρώτησα με φόβο, η αλήθεια είναι.
-Όχι. Όσο ήταν να πονέσεις πόνεσες. Αυτό που θα αλλάξει θα είναι η διάρκεια της ωδίνης.
-Εντάξει. Τότε συνεχίζουμε!
Και συνεχίσαμε. Με αρώματα, χρώματα και στροβιλίσματα, με τον Θεό να μας θυμίζει τη Ζωή και να διώχνει τον θάνατο.
Θυμάμαι κάποια στιγμή να ανοίγει η πόρτα και να μπαίνει μια νοσοκόμα για να δει πώς τα πάμε. «Τι ωραία που είστε εσείς εδώ! Ακόμα και η μουσική σε αυτό το δωμάτιο ακούγεται διαφορετικά!» μας είπε. Φεύγοντας πρόσθεσε η Ρούλα κοιτάζοντάς με: «Φαντάσου πόσο πολλή θετική ενέργεια υπάρχει εδώ μέσα!» και είχε δίκιο!
Ήρθε βέβαια και η στιγμή της εξώθησης, να βγει το κεφαλάκι, τότε που κι ο γιατρός επενέβη πιο πολύ… Σημειωτέο ως τότε ο ρόλος του ήταν πιο πολύ του παρατηρητή. Ως τότε ήμασταν η Ρούλα, εγώ, ο Πάνος και η plumeria.
Και τότε έγινε κάτι μαγικό. Στην τελευταία και μεγαλύτερη ωδίνη, ένιωσα τόση ευχαρίστηση, σαν μια ολοκλήρωση, όπως στην ερωτική συνεύρεση, που έγινε ακόμα μεγαλύτερη τη στιγμή που έβγαλα το κεφαλάκι της μικρής μου και μαζί μια φωνή τόσο βαθιά και δυνατή, από τα έγκατά μου, που νόμιζα πως θα σειστούν τα θεμέλια του νοσοκομείου… Ακόμα κι αυτός, ο πιο μεγάλος πόνος ντύθηκε ευχαρίστηση, απόλαυση, έρωτας… Ένιωθα σα να είχα ελαφρύνει και το δωμάτιο να ήταν ρευστό κι εγώ να κυλώ σαν νερό…στο φως…Ό,τι κι αν πω είναι λίγο.
Όσα ακολούθησαν ήταν πιο γήινα, γιατί περιλάμβαναν μεταφορά στην αίθουσα τοκετού, κλωστές και ράμματα που όμως μπόρεσα να διαχειριστώ ψύχραιμα και με τον ελάχιστο –θεωρώ- πόνο λόγω της μέχρι τότε εμπειρίας μου.
Το παιδί μου κάπως έτσι ήρθε στον κόσμο. Μέσα σε μιάμιση ώρα όλα είχαν τελειώσει κι εγώ θήλαζα τη μικρή μου. Ακόμα τη θηλάζω, δεκαπέντε μηνών τώρα πια μόνο για να χαλαρώσει, να κοιμηθεί. Είναι ένα ήρεμο μωρό, που όλο γελάει! Δεν γκρινιάζει, δε διαμαρτύρεται, έχει υπομονή και κατανόηση και όλοι εντυπωσιάζονται από την πραότητά της. Αναρωτιέμαι αν είναι τυχαίο αυτό το στοιχείο με το πώς την καλωσορίσαμε στον κόσμο μας…Άφησε τον Παράδεισο- όπως λέει ο Tomatis- που επί εννέα σχεδόν μήνες ζούσε και η μετάβαση στα επίγεια έγινε όσο πιο κοντά γινόταν στον Θεό, στον Παράδεισο της ζωής στη μήτρα μου…
Ναι, πιστεύω. Και από τη μέρα του τοκετού μου πιστεύω ακόμα περισσότερο. Όχι μόνο στον Θεό, αλλά και τους ανθρώπους που αν τους προσκαλέσουμε με την καρδιά μας είναι εκεί την κατάλληλη στιγμή να μας χαρίσουν το δικό τους φως που θα μας φωτίσει.
Ρούλα, σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για όλα. Ο Θεός να σε έχει καλά και εύχομαι να χαρίσεις αυτό το δώρο που χάρισες σε μένα σε πολλές, πάρα πολλές μανούλες. Έτσι θα έπρεπε να είναι κάθε τοκετός. Ένα χαμόγελο ζωής του Θεού.
Λέγομαι Δέσποινα Ρεπανέλη και η ιστορία μου είναι πέρα για πέρα αληθινή.
Είμαι στη διάθεσή σας.
Με ευγνωμοσύνη,
Δ.Ρ.
